Κάτω από το κάστρο της Πάτρας, μία νεκρή λωρίδα. Ένα ορθογώνιο κομμάτι ερειπίων και αναμνήσεων. Εκεί λαμβάνει χώρα μια σύγκρουση και πάλη καταστάσεων. Δημόσιο – Ιδιωτικό. Μπροστά ο δημόσιος δ
ρόμος περιορίζει απότομα τη δράση στ
ο περιφραγμένο κομμάτι γης. Άνθρωποι και αυτοκίνητα περνούν χωρίς να ρίχνουν δεύτερη ματιά στο εγκαταλελειμένο νοικοκυριό. Αδιάφορο, άχρηστο, κενό, αόριστο. Δεξιά και αριστερά ιδιοκτησίες στριμώχνουν το παρελθόν που ασφυκτιά και συγκρούονται μεταξύ τους. Ο χώρος πολιορκείται από κάθε μεριά. Είναι σα μία τετράγωνη τρύπα ανάμεσα σε παράλληλες και κάθετες ζώνες ιδιωτικού και δημόσιου. Μοιάζει εγκαταλελειμένος από κάθε δράση δημόσια ή ιδιωτική και πιο αρχαίος ακόμα και από το κάστρο. Αποτελεί μέρος του τοπίου όμως η καθημερινότητα τον ξεχνά, τον παραγκωνίζει. Η αοριστία του τον σκοτώνει και τον σβήνει από τον χάρτη.
